Tips

Nog meer leestips

Die vindt u in onze NIEUWSBRIEF. In de nieuwste editie de tip van onze winkel: Willem die Madoc maakte, door Nico Dros en besprekingen van Eén. Pan, plaat, planeet van Anna Jones, de nieuwe vertaling van Dostojevski’s Misdaad en straf, Twee weken weg van R.C. Sherriff, De hemel van Heivisj van Benny Lindelauf, Hard land van Benedict Wells en Ik ben een eiland van Tamsin Calidas.

Marian Engel, Beer

Het woord ‘onvergetelijk’ wordt vaak in de letteren gebruikt maar als het op één boek van toepassing is dan is het op Beer. Het verhaal begint rustig. Een vrouw vertrekt naar een afgelegen eiland om de bibliotheek van de overleden eigenaar te inventariseren. Hier zal ze tijd hebben om te lezen.

Aanvankelijk denk je dat je een roman leest over eenzaamheid, natuur en de troost van boeken. Maar dan word je in iets meegezogen, waarbij je je na afloop afvraagt wat je nou eigenlijk gelezen hebt. Is het een sprookje, een parabel of een knotsgek verhaal? Gaat het over vrouwelijke seksualiteit, terug naar de natuur, een verknipte geest of een rijke verbeeldingskracht?

Lees het boek en oordeel zelf.

Robbert Welagen, Raam, sleutel

Raam, sleutel, de bondige titel van dit boek, duidt op een keten van gebeurtenissen met grote gevolgen. Of hadden ze geen enkele betekenis?

Hoofdpersoon is een jonge schrijfster die in volle vaart op roem afstevent, verliefd wordt op haar interviewster en in deze roes haar geliefde partner plotseling verliest.

‘Was Arne een offer geweest? Had ik hem moeten offeren voor mijn succes?’ In de mix van rouw en euforie overheersen vragen: wat als ik het raam niet had opengezet, wat als ik…?

In deze intrigerende roman beschrijft Welagen de tegenstrijdige gevoelens die volgen op de dood van een geliefde. De hoofdpersoon probeert de werkelijkheid onder controle te krijgen door de zaken letterlijk en figuurlijk weg te gummen. Is er een verklaring voor de gebeurtenissen die haar zijn overkomen, zijn er antwoorden op haar vragen?

Edmund de Waal, Brieven aan Camondo

Mensen glippen de kunst in en raken verdwaald.

Dat schrijft Edmund de Waal in een van zijn fictieve brieven aan de Frans-Joodse bankier Moïse de Camondo (1860 – 1935), die in zijn Parijse huis een spectaculaire kunstverzameling bijeenbracht.

Edmund de Waal komt in een tijdmachine terecht als hij het huis aan de Rue de Monceau voor het eerst betreedt. Uw huis was een plaats waar alles iets anders was, schrijft hij, en in zijn brieven vermengt hij de verhalen over de schilderijen, serviezen en tapijten met de familiegeschiedenis van de Camondos.

Moïse overleed in 1935 en zou de Tweede Wereldoorlog niet mee hoeven te maken. Maar De Waal praat tegen de doden en in zijn langste brief schrijft hij Moïse over deze verschrikkelijke tijd, waarin Moïses dochter Béatrice, haar man Léon Reinach en hun kinderen naar Auschwitz werden gedeporteerd en vermoord.

Er zijn manieren om iets bijzonders te maken van wat verstrooid is, schrijft De Waal aan Moïse. De Brieven aan Camondo is daar een prachtig bewijs van.

Franca Treur, De Golf

Bruno, een oudere, uitgerangeerde schrijver, en zijn jonge, ambitieuze vrouw Loes wonen met hun zoontje Ollie op een groot, oud schip aan de rand van de stad. Om het schip hoopt het vuil zich op. Het huwelijk is aan voorwaarden gebonden: hij het schip, zij een kind. Bruno is geobsedeerd door de gedachte dat het land door de zeespiegelstijging weggevaagd zal worden en neemt voorzorgsmaatregelen: in het geheim legt hij een enorme voorraad voedsel, water en brandstof aan. Ook volgt hij een cursus Klein Vaarbewijs. Zal hij daadwerkelijk van wal steken?

Milieu, Covid-19, discriminatie, relatieperikelen en individuele problematiek maken deze novelle tot een spannend verhaal, waarbij de schrijver nergens de indruk wekt deze thema’s te gebruiken om makkelijk te scoren.