Helen Macdonald, Schemervluchten

Zes jaar na het verschijnen van haar ontroerende memoir De H is van havik is er weer een nieuw boek van natuuronderzoeker en schrijver Helen Macdonald, weer met zo’n mooie titel en weer met zo’n fraai omslag: Schemervluchten.

Verwondering is Macdonalds uitgangspunt, en liefde voor de schitterende wereld van het niet-menselijke leven om ons heen. De wereld is niet alleen van ons, zegt ze in haar inleiding, probeer ook eens door andere ogen te kijken.

In haar zeer gevarieerde en inspirerende essaybundel gaat het over mieren, hazen, bessen, nestkasten, winterbossen, paddenstoelen, geiten, en vooral over vogels.

In het titelverhaal vertelt ze over gierzwaluwen, die zich voor hun laatste vlucht van de dag verzamelen, hoger en hoger, tot ze uit het zicht verdwijnen. ‘Zulke hoge vluchten worden schemervluchten genoemd, vesper flights in het Engels, naar het Latijnse vesper, ‘avond’. De vespers zijn ook het avondgebed, het laatste en meest ingetogen gebed van de dag, en ik heb vesper flights altijd een prachtige term gevonden, van een oneindige melancholie.’