Esther Kinsky, Kreupelhout

Een vrouw reist na de dood van haar man alleen door een winters, nat en koud Italië. Herinneringen aan haar jeugd en aan haar vader vermengen zich met beelden van haar overleden man. Ze beschrijft nauwgezet, haast filmisch het gemaltraiteerde landschap, de kerkhoven, de mensen die de dorpen in Italië bevolken. Er is sprake van een constante vermenging van dat wat ze ziet met haar eigen herinneringen. Zijn het beschrijvingen om niet te voelen? Nergens verwijst ze expliciet naar haar verdriet, de rouw om het verlies van haar man en juist dat maakt deze roman zo aangrijpend.