Tips

Anjet Daanje, Het lied van ooievaar en dromedaris

Eliza May Drayden is de schrijfster van een uitzonderlijke roman en van een geheimzinnig aantekenboekje. Ze is al dood als Het lied van ooievaar en dromedaris begint – de roman die aan haar raadselachtige leven gewijd is. Maar Eliza May is geen gewone dode. Haar dode ogen laten zich niet sluiten, bij het wassen rijzen de blonde haartjes op haar onderarm ‘als de nekharen van een wolf omhoog’, en bij de begrafenis bonkt ze in haar kist. Het is deze raadselachtige dode, die in alles aan de schrijfster Emily Brontë doet denken, die alle volgende personages in dit prachtige boek verbindt.

We leren Grace Jennings-Appleton kennen, die het aantekenboekje van Eliza May de wereld instuurt; Emery Bowman, die alleen al vanwege zijn naam verdoemd is, Clyde Middleton, die in de veronderstelling leeft dat hij met de uit haar eigen leven gevluchte Eliza May getrouwd was. Zelfs het leven van de Groningse klokkenmaker Ties Auwerda is met dat van Eliza May verbonden. Het is immers zoals Hannah, het kindermeisje van Eliza May, ergens zegt: ‘De hemel is geen ver, vreemd paradijs zoals in de bijbel staat geschreven, de doden blijven gewoon hier, ze zijn overal om ons heen, je ziet ze alleen niet.’ En met dat gegeven schreef Anjet Daanje deze verslavende roman.

Joke van Vliet, Wanneer de herten komen

Elk verhaal in het mysterieuze boek van Joke van Vliet, haar debuut, opent met een zin die meteen binnenkomt. ‘Na de dood van vader slepen Sabine en haar moeder zijn zwarte fauteuil naar de straatkant.’

In de raadselachtige vertellingen, die zich veelal afspelen in zonderlinge situaties, ligt het onheil op de loer. Toch zijn de verhalen wel degelijk geënt op reële gebeurtenissen en zitten ze psychologisch uitstekend in elkaar. De personages worstelen met herkenbare emoties en uiten die op verrassende manieren, zoals de moeder die de kamer van haar dode kind vol aarde schept.

Niet voor niets riep Trouw Joke van Vliets boek uit tot beste debuut van dit jaar.

Fred Hisschemöller, Dat deed je gewoon

Wie graag interviews met 100-jarigen leest, komt geheel aan zijn trekken met het boek van Fred Hisschemöller: Dat deed je gewoon – Een eeuw Nederland door de ogen van een 99-jarige.
Met zijn prettige vertelstem blikt Fred terug op zijn sociaal-democratische wortels, de oorlog, zijn huwelijk met Jannie, de naoorlogse woningnood, het Montessori-onderwijs waarin hij zijn ziel en zaligheid stak, zijn burn-out (die toen nog gewoon ‘overspannen’ heette), de opvoeding van zijn kinderen en de zorgen die dat gaf, hun tijdelijke verhuizing naar Suriname, en ten slotte de dood van Jannie, zijn ‘zigeunerin’ en grote liefde.

Wat overheerst in dit bijzondere verhaal van een gewone man is de aanvaarding van alles wat hem in het leven overkwam. Dat deed je gewoon is een fijn boek om te lezen – toegankelijk, herkenbaar en leerzaam.

Nog meer leestips

Die vindt u in onze NIEUWSBRIEF. In de nieuwste editie de tip van onze winkel: Honger van Knut Hamsun, Het voorval van Annie Ernaux, Nietzsche van Stefan Zweig, Geluksvogels – Verzamelde verhalen van Luigi Pirandello, Het licht aan het einde van de loop van Martin Michael Driessen, Verhalen van de Fladdertak van Margaretha van Andel en Paradijs van Abdulrazak Gurnah.

Nicolien Mizee, Een licht bewoond eiland

Onlangs verscheen al weer het vijfde deel in de reeks faxen aan Ger van Nicolien Mizee. Opnieuw worden we meegesleept met de gedachtenspinsels van Mizee die in haar faxen aan ‘alles verpletterende’ Ger met ironie schrijft over haar dagelijkse besognes, haar angsten voor wat er kan gebeuren als straks haar eerste boek zal verschijnen, maar vooral over de perikelen met haar ouders. Soms grinnikend, maar vooral met ingehouden adem lezen we haar analyses van een relatiepatroon waar de eigen wil de kop ingedrukt wordt door middel van dubbele boodschappen. Gelukkig wordt de hoofdpersoon bijgestaan door therapeute Yolanda die met haar nuchtere opmerkingen de vinger op de zere plek legt.

‘Ik kan de dagelijkse waanzin alleen het hoofd bieden door erover te schrijven en ik kan alleen schrijven aan jou,’ verzucht Mizee ergens in het begin van dit boek en ze twijfelt of wat ze schrijft wel de moeite waard is, om het boek uiteindelijk af te sluiten met de conclusie: ‘Nu is alles geregeld. Ik ben schrijfster.’