Pauline Slot

1.  Leid de lezer rond

Wie een roman openslaat, ontwaakt als uit een coma: je hebt geen idee waar je bent. Gelukkig zegt de schrijver snel wat er aan de hand is. Zoals Ian McEwan doet met de eerste zin in Aan Chesil Beach, vertaald door Rien Verhoef:

‘Ze waren jong, welopgevoed en allebei nog maagd op deze avond voor hun huwelijksnacht, en ze leefden in een tijd dat een gesprek over seksuele problemen ronduit onmogelijk was’.

Een luttele negenentwintig woorden en daar zitten we dan, met een zenuwachtig stel uit een goed milieu, in een voorbije tijd. En we weten zeker dat het hommeles gaat worden.

2.  Spring in bij sprongen

Na het wiel is de alinea misschien wel de grootste menselijke uitvinding. Alinea’s (met een inspringing, niet met de witregel van het web) tonen sprongen, klein en groot.
Bijvoorbeeld een tijdsprong (‘Tien minuten/jaar later zag hij haar weer’).
Of een terugkeer in het heden na een flashback (‘Ook vandaag had hij datzelfde jasje aan’).
Of een inzoommoment (‘Het huis lag aan een brede straat, en aan beide zijden…’)
Of dat hij iets zegt, en dan zij.
Wat voor sprong het ook maar is, de lezer wil die niet alleen verbaal opmerken, maar ook zien. Kwestie van rust, reinheid en regelmaat.

3.  Luister naar het ritme

Een beat als in Donna Summer-discohit hoeft natuurlijk niet, maar ritme in zinnen is lekker. ‘Niet met de witregel van het web’ klinkt bijvoorbeeld beter dan ‘Niet met de witregel van het internet’. En je pakt ook nog een alliteratie mee.

Pauline Slot schreef zeven romans en drie non-fictieboeken, waaronder Zuiderkruis, Soerabaja, De hond als medemens en, meest recent, Dood van een thrillerschrijfster. Die laatste roman gaat over een schrijfretraite in Griekenland en biedt een mooie inkijk in het schrijversvak. Begin 2019 verschijnt Eerste liefde, laatste hart, memoires over een jeugdliefde. Pauline Slot doceert creative writing aan de Universiteit Leiden, de Schrijversvakschool en bij Editio.

Haar eigen website vindt u hier.